شناخت الگوهای رفتار متوسط دمای حداکثر با استفاده از آزمون های ناپارامتری (مطالعه موردی : استان اصفهان)

دما و تغییرات آن نمودی از تغییرات اقلیمی است که در تمامی نظریه های تغییر اقلیم به نوعی از آن یاد می شود. به دلیل اهمیت موضوع، این پژوهش بر آن است با بهره گیری از روش های ناپارامتری به بررسی و شناخت رفتار متوسط دمای حداکثر استان اصفهان طی بازه زمانی 2010-1961 بپردازد. پس از جمع آوری آمار و اطلاعات 16 ایستگاه سینوپتیک و کلیماتولوژی در سطح استان مذکور، در ابتدا تست همگنی داده ها توسط آزمون کالموگورف اسمیرنوف و تست بهنجاری داده ها توسط آزمون رایان جوینر انجام شد. سپس با توجه به نابهنجار بودن داده ها، آزمون های ناپارامتری جهت محاسبه و تحلیل روند انتخاب گردید. بدین منظور ابتدا آزمون های دنلیس و تاو کندال جهت تعیین وجود یا عدم وجود روند در داده ها انجام و سپس به منظور تکمیل مطالعات و تعیین روندهای افزایشی یا کاهشی در سری زمانی مورد مطالعه از آزمون آماری من-کندال بهره گرفته شد. در نهایت توسط آزمون گرافیکی من – کندال نوع و زمان تغییرات داده ها شناسایی و تحلیل شد. نتایج حاصل از بررسی های صورت گرفته روشن می سازد، طبق آزمون من-کندال و دنلیس در طول دوره آماری مورد مطالعه ایستگاه های خوروبیابانک، اردستان، همگین و خوانسار و طبق آزمون تاو کندال ایستگاه های خوروبیابانک، اردستان و خوانسار فاقد روند بوده اند. سایر ایستگاه های مورد مطالعه در برخی از ماه های سال رونددار می باشند. در این میان ایستگاه بادرود نطنز بیش از سایر ایستگاه ها نشان از وجود روند دارد. طبق نقشه های پهنه بندی ترسیم شده روندهای مشاهده شده در ماه های آوریل تا نوامبر مساحت بیشتری از استان را فراگرفته است. در این میان ایستگاه های نجف آباد، اصفهان، بادررود نطنز و چادگان بیش از سایر ایستگاه های مورد مطالعه از روند افزایشی و ایستگاه های میمه و نطنز از روند کاهشی برخوردار می باشند. نتایج بررسی های نوع و زمان تغییرات حاکی از آن است که 50 درصد از روندهای کاهشی در ماه ژوئن و 25/31 درصد از روندهای افزایشی در ماه مارس رخ داده است. همچنین طی ماه های ژانویه، آوریل، مه، آگوست، سپتامبر و اکتبر تمامی تغییرات به وقوع پیوسته از نوع تصادفی می باشند.